Twaalf doden en elf gewonden. Dat
is de voorlopige balans van een dag die we allicht niet gauw zullen vergeten.
Eerst en vooral zou ik willen benadrukken dat ik perfect in orde ben. UNESCO is
een behoorlijk eindje verwijderd van de redactie van Charlie Hebdo en als ik
geen berichten van mensen thuis had ontvangen, was ik allicht pas veel later dan de
meesten onder jullie op de hoogte geweest. Voor het overgrote deel van
Parijs was 7 januari 2015 dus een dag zoals een ander. Ikzelf heb ook gewoon
een hele dag gewerkt en moest mijn bazin zelfs inlichten over wat er gebeurd was. Morgenvroeg
neem ik dus ook gewoon terug de metro naar het werk. Net zoals vandaag,
gisteren, eergisteren en alle werkdagen die nog komen zullen. Een stad van 10
miljoen mensen wordt door enkele gekken niet zomaar omgetoverd tot een
oorlogszone. Het leven hier gaat gewoon door, en dat is maar goed ook.
Toch vond ik het nodig om een
blog te schrijven over wat er vandaag gebeurd is. Het toeval wil nu immers dat
ik stage loop bij het International Programme for Development of Communication
(IPDC). Dit programma ondersteunt de ontwikkeling van media en sterke
journalistiek wereldwijd. Een van de initiatieven hierbij is UN Plan of action on the safety of
journalists and the danger of impunity. Sinds dit initiatief van start ging in 2006 zijn
er wereldwijd 593 journalisten vermoord. Helaas is er helemaal geen dalende lijn.
Zo was 2012 veruit het bloedigste jaar met 123 moorden. De tweede plaats gaat
naar 2013 met 91 dode journalisten. Die moorden halen natuurlijk onze kranten
en televisiekanalen niet. Ze gebeuren in oorlogsgebieden in het Midden-Oosten,
Latijns-Amerikaanse landen waar drugsgeweld welig tiert of in dictaturen waar
journalisten in alle discretie verdwijnen zonder dat er hier een haan naar
kraait. Voor elk van deze moorden stuurt UNESCO een veroordeling de wereld in
en worden landen aangemaand om een ernstig onderzoek te voeren. Maar laat ons
eerlijk zijn, internationale organisaties gebruiken geen al te wervende taal. Veel
van die berichten worden dus niet opgepikt en belanden ergens in de archieven
van de website. Daarom vroeg ik me de laatste dagen wel eens af wat het nut is
van ons bureaucratisch werk. Wie in West-Europa zal immers zijn slaap laten om
een dode meer of minder in een ver, gewelddadig land? Uiteindelijk hebben die
journalisten het ook maar een beetje gezocht met hun gevaarlijk werk, niet?
Vandaag is daar opeens op een
heel schokkende manier verandering in gekomen. Opeens blijkt immers dat ook
journalisten op hun redactie in Parijs niet veilig zijn. Dat ook zij opeens op
een brutale manier verantwoordelijk worden geacht voor hun werk dat niet door
iedereen geapprecieerd wordt. Dat ook hier de vrijheid van pers geen verworven
recht is, maar iets dat verdedigd moet worden. Het stelt mij dan ook zeer
tevreden dat de overgrote meerderheid van de mensen zich geraakt voelt door wat
vandaag in Parijs gebeurd is. Jong en oud. Links en rechts. Zwart en blank. Moslim,
christen, jood en atheïst. Het maakt niet uit, iedereen is in shock. Vooral dat laatste
mag gerust nog eens benadrukt worden. Extreemrechts zal immers proberen te
zeggen dat ze hiervoor al jaren waarschuwen, dat het allemaal de schuld van de
islam is en de Europees gefaalde migratiepolitiek. Nochtans, toen in september
een Fransman door extremisten in Algerije vermoord werd, kwamen honderden
Franse moslims op straat. In Le Figaro schreven prominente moslims een open
brief getiteld “Ook wij zijn vuile Fransen”. Vandaag is dat niet anders. De
Franse Moslimraad spreekt over een barbaarse daad tegen de democratie. Ook bij
ons werd IS al even geleden door de Moslimexecutieve fel veroordeeld. In welk
opzicht is dat anders dan de gemiddelde andere reactie? Inderdaad, helemaal
niet.
Morgen zal ik dus met veel
plezier terug de metro nemen naar mijn werk. Niks zal veranderd zijn, de wereld
is nu opeens helemaal geen slechtere plaats en het is ook niet zo dat enkel de
jonge generatie deze wereld nog kan redden zoals ik hier en daar lees. Cultuurpessimisme
en denken in generaties zijn compleet zinloos. Gewoon verder doen zoals we
bezig waren niet. Behalve dan dat we af en toe ook eens stil mogen staan bij
onze waarden en deze niet als verworven mogen beschouwen. En niet vergeten dat voor
deze waarden nog dagelijks mensen sterven. Vandaag toevallig in Parijs, morgen
ongetwijfeld ergens anders ver weg van alle camera’s.
Knap stukje. Om over na te denken !
BeantwoordenVerwijderenGoed geschreven! ik ben fan :)
BeantwoordenVerwijderenHelemaal akkoord, Jochen!
BeantwoordenVerwijderen