The one where Jochen goes to Paris: The one with a dozen applications

Zodra ik wist dat ik naar Parijs ging, raadde iedereen die ooit zijn of haar Erasmus in Parijs deed me aan om een kot aan te vragen bij de Fondation Biermans-Lapôtre (FBL), het huis voor Belgen en Luxemburgers op de Cité Internationale Universitaire de Paris (CIUP). Ik ben dan maar zo slim geweest dat advies te volgen en direct een aanvraag in te dienen. De kansen leken klein, ik ben immers geen student meer en drie weken voor je vertrek bij zo’n instelling een aanvraag indienen en op tijd goedgekeurd krijgen is niet vanzelfsprekend. Toch werd de aanvraag goedgekeurd en kan ik hier voor zes maanden een studentenkamer huren.

Ik mag dus van heel veel geluk spreken. Ik heb een mooie kamer in een gebouw met alle noodzakelijke faciliteiten en op een campus met 5000 studenten van 130 verschillende nationaliteiten. Naast een Belgisch-Luxemburg huis is hier ook een huis van Nederland, Duitsland, Spanje, Italië, het VK, de VS, Canada, Argentinië, Libanon, Zwitserland, Cambodja, India, Mexico, Marokko, Tunesië en allicht nog een heleboel landen die ik nog niet ontdekt heb. Maar voor één zaak had iedereen me wel terecht gewaarschuwd: de administratie. Dat men in Frankrijk fan was van veel papier, had ik al gehoord maar dit overtreft toch wel mijn verwachtingen. Mijn Erasmus in Spanje was echt een wandeling in het park vergeleken met deze stage in Parijs. Om mijn kamer te krijgen, werd mij gevraagd volgende documenten in te dienen: een bevestigingsbrief van mijn stage bij UNESCO, een motivatiebrief aan de directrice van de FBL (zou die dat echt gelezen hebben?), een gedetailleerd CV, een kopie van mijn diploma, een kopie van mijn identiteitskaart, een kopie van een pasfoto in kleur, een ondertekend exemplaar van het huisreglement van de CIUP, een ondertekend exemplaar van het huisreglement van de FBL, een kopie van een medisch attest (oeps, vergeten!), een kopie van mijn Europese ziekteverzekeringskaart en een kopie van de familiale verzekering.

Nu ik hier eenmaal effectief ben, lijkt het nog niet te stoppen. Voor elke stap die je zet of alles wat je wil doen of krijgen, moet er papier worden ingevuld en ondertekend. Je wil internet gebruiken? Eerst deze drie papieren invullen en ondertekenen dat je akkoord gaat met het internetreglement (geen idee wat daar instaat trouwens). Je wil gebruik maken van de fitness? Dit papier ondertekenen alstublieft. Blijkbaar volstaat zelfs dit niet en moet je er ook een soort les voor volgen. Nog geen idee wat dat inhoudt, maar ik zoek het ooit wel eens uit! Je wil bezoek ontvangen? Dit papier met regels hierover ondertekenen alstublieft. Allicht zullen er nog een heleboel papieren komen waar ik nu nog geen weet van heb, of die ik hier vergeten ben op te sommen.

Die hele papierwinkel komt ook met een boel regeltjes die de FBL soms meer op een internaat dan op een studentenhuis doet lijken. Zo worden de salons en keukens elke avond om 23u gesloten om nachtlawaai te vermijden. Beneden is er wel een bar die elke donderdag open is. Je kamer wordt elke week gepoetst en je lakens elke twee weken ververst, wat op zich wel een zalige service is. Er komt elke dag om 9u iemand je kamer binnen om je vuilbak te legen (hallo privacy?), wat ik dan weer een stap te ver vind. De reden hiervoor zou zijn dat er ooit een bewoner zelfmoord gepleegd heeft, en het een week duurde voor die op zijn/haar kamer gevonden werd. Urban legend? Misschien, maar dat is het verhaal dat ik gisteren van een andere bewoner hoorde.

Hoe dan ook, ik kan niet genoeg herhalen dat ik dit er gerust allemaal graag bij neem voor de prijs die ik betaal, die naar Parijse normen echt wel laag is, en de kamer en omgeving die ik ervoor krijg.