Nu mijn stage ongeveer halverwege is, moet ik vaststellen
dat deze blog onderhouden moeilijker gaat dan verwacht. Als Erasmusblogger
kreeg ik probleemloos elke week iets op papier, hier probeer ik dat ondertussen
zelfs niet meer. De reden hiervoor is allicht dat het niet meer mijn eerste
verblijf in het buitenland is waardoor ‘het nieuwe’ er wat af is. Misschien
heeft het er ook wel wat mee te maken dat ik nu een werkritme heb, wat toch nog
een pakje minder boeiend en vrij is dan een studentenleven. Ook heb ik het
gevoel dat je als stage-blogger beter wat meer je woorden afweegt dan als
Erasmusblogger. Dit gezegd zijnde blijf ik mijn best doen jullie zo goed en
eerlijk mogelijk op de hoogte te houden van mijn ervaringen hier.
Ondanks het vaste schema van de werkweek is het moeilijk te
zeggen dat mijn leven in Parijs een routine heeft. Sommige weken waren zeer
saai, ik had weinig tot geen werk te doen en spendeerde een (te) groot deel van
mijn dag met het lezen van artikels, facebook en het zoeken naar andere jobs of
stages. Het weinige werk dat dan kwam, waren nog eens robotachtige taakjes die
het leven van mijn bazin makkelijker maakten maar mij niks bijbrachten. Op zich
heb ik hier geen bezwaar tegen, het hoort er nu eenmaal bij, maar het moet
natuurlijk meer zijn dan enkel dat. Ik moest me dan ook steeds opnieuw opladen
in de weekends, wat doorgaans heel goed lukte door het vele citytrippen met
mijn bezoekers uit Gent.Nick, Jochen, Adriaan, Kenneth, Christof en Wim: als jullie dit lezen, een dikke merci voor jullie bezoek hier! Ik heb me in al die weekends telkens zeer goed geamuseerd.
Afgelopen week leek dan weer in niks op bovenstaande beschrijving. Onze jaarlijkse IPDC Bureau meeting stond gepland en daar kwam behoorlijk wat stress en vooral heel veel papier bij kijken. Tijdens deze vergadering wordt elk jaar beslist welke projecten al dan niet door ons programma gefinancierd worden. Gezien ons krappe budget is dat geen eenvoudige opdracht. Daarnaast werd er ook gediscussieerd over prioriteiten en strategie. Los van het vele, late en soms ook lastige werk, haalde ik hier wel zeer veel voldoening uit. De documenten en presentaties waar ik al wekenlang aan zat te sleutelen, bleken opeens noodzakelijk voor de discussie’s. Omdat ik het verslag schrijf, moest ik veel noteren en stak ik dus een heleboel op van de discussie’s. Voor het eerst sinds lang werd het me duidelijk dat ik niet alleen een gratis werkkracht ben maar toch ook ervaring opdoe die me hopelijk ten goede komt en een sterkere positie op de arbeidsmarkt geeft. Althans dat hoop ik toch.
Gelukkig stond de boog zelfs tijdens de Bureau meeting niet altijd gespannen...
Hoe de komende drie maanden eruit zullen zien, is heel moeilijk te voorspellen. De IPDC Bureau meeting heeft duidelijk gemaakt dat er ook aan onze communicatie veel werk is. Ik hoop dus oprecht dat ik niet terugkeer naar urenlang mij vervelen en niet verder te kunnen met mijn werk door bureaucratische en andere obstakels. Ik heb me in elk geval voorgenomen er alles aan te doen dit te vermijden. Want het laatste dat ik zou willen, is dat ik nergens geraak met mijn werk en volgend jaar exact dezelfde opmerkingen worden herhaald. Daarvoor ligt de ontwikkeling van de journalistiek me toch te nauw aan het hart.
Naast het werk zijn er in elk geval nog genoeg dingen om
naar uit te kijken. Dit weekend ga ik Alfie, een van mijn beste Erasmusvrienden,
bezoeken in Lyon en binnen twee weken trekken we een weekend naar Normandië met
een groepje stagiairs. Daarnaast hoop ik vooral op weekends met veel zon, want
ook in Parijs zelf is er nog meer dan voldoende te doen. En zelfs als ik het
met deze stad echt gehad heb, heb ik nog genoeg inspiratie voor wat dagtripjes.
Er is hier dus op alle mogelijke vlakken nog veel te doen en
ik kijk er vol verwachting tegen aan.
A la prochaine!
