The one where I have no inspiration for a good title

De belangrijkste les na twee weken Parijs vandaag is dat het weer en de ziektekiemen hier veel gevaarlijker zijn dan de terroristen. De griep heeft na enkele collega’s ook mij te pakken gekregen, waardoor ik dit weekend mijn plannen wat teruggeschroefd heb, maar dus wel uitgebreid de tijd heb om te bloggen.

Tijdens de eerste twee weken van een buitenlands verblijf is alles nog nieuw. Nieuw werk, nieuwe collega’s, nieuw kot en kotgenoten, nieuwe vrienden, kortom: nieuw leven. Eens dat gebeurd is, vliegt de tijd voorbij. Voor ik het weet zal het dus juli zijn en sta ik terug in Gent, nog steeds dezelfde persoon maar een ervaring rijker. 

Diplomaat zal ik tegen dan trouwens niet zijn. Ik ben gesneuveld in de eerste test van Selor. Jammer, zeker gezien ik identiek dezelfde test al eens afgelegd had en toen wel geslaagd was. Anderzijds vond ik het ook weer niet zo erg, de kansen dat je alle rondes overleeft zijn immers zeer klein dus val ik liever nu af dan in de laatste ronde als je echt reële hoop krijgt. Ik heb wel gereageerd op een andere vacature bij Buitenlandse Zaken, waarvoor ik deze maand allicht nog eens terug afzak naar Brussel. Want ook hiervoor moet je uiteraard een test bij Selor afleggen, vreugde alom!

Op professioneel vlak was deze week verder wel een succes. Naast de eerste, soms vervelende taakjes krijg ik ook wel de vrijheid mij met interessante zaken bezig te houden. Debatten bijwonen over journalistiek na Charlie Hebdo, artikeltjes schrijven over interessante projecten en het beste van al: gaan kennis maken met de Vlaamse en Belgische diplomaten in Parijs. Maandag kreeg ik bezoek van het hoofd van de Vlaamse UNESCO commissie, die me voorstelde aan de andere Vlaamse stagiairs en werknemers in UNESCO. Woensdag ging ik dan lunchen met de Vlaamse vertegenwoordiger in Parijs en donderdag ging ik op de koffie bij de Belgische delegatie bij UNESCO. Allemaal zeer vriendelijke mensen die zeer interessante dingen te vertellen hadden en me ook duidelijk maakten dat ik altijd bij hen terecht kan. Binnen twee weken komt ook de commissie buitenlands beleid van het Vlaams parlement op bezoek in Parijs, wat ongetwijfeld ook interessant wordt.

Het is dus duidelijk dat alles wat in een stroomversnelling komt. Zowel op professioneel als sociaal vlak trouwens. De mede-stagiairs bij UNESCO zijn doorgaans aangename en intelligente mensen. Dagelijks met hen lunchen en vrijdag na het werk een pintje gaan drinken is altijd al een zeer goed idee gebleken. Deze week werd er door een andere stagiair zelfs een kunst-rondleiding gegeven door het UNESCO gebouw. Blijkbaar hangen er werken van Picasso en Miro gewoon aan onze muren. Een beeld in de inkomhal wordt zelfs geschat op 70 miljoen dollar, je begrijpt haast niet waarom UNESCO nog geldproblemen heeft.
Ook in de FBL valt er niet te klagen over gezelschap. De vijfde verdieping staat gekend als zeer sociaal, en ik kan dat zeker niet tegenspreken. Vorig weekend werd er een gezamenlijk etentje georganiseerd, en straks opnieuw dus wie weet wordt dat een wekelijkse traditie. Zowel voor de UNESCO stagiairs als voor de FBL bestaan er natuurlijk ook Facebookgroepen waarin mensen dingen delen om samen te doen. Hier altijd ja op zeggen staat garant voor een goed gevuld weekend! De weekdagen blijven doorgaans rustig, met een babbel in de keuken tijdens en na het koken.

Het is dus officieel dat ik hier echt woon en een leven in Parijs heb. Laat de tijd nu maar voorbijvliegen, de zes maanden zullen over zijn voor ik besef.

The one where Charlie’s soul is marching on

Het was geen eenvoudige klus om er te geraken, en nog veel minder om terug te keren maar het is gelukt! Voor een keer mag het gezegd worden dat Frankrijk af en toe ook iets deftig kan organiseren. Anderhalf miljoen mensen naar de Place de la République krijgen, hen veilig laten betogen en via de metro terug naar huis laten gaan kan niet eenvoudig zijn. Mijn diepste respect dus voor alle politiemensen, metrobegeleiders en anderen die deze mars vandaag mede tot een succes hebben gemaakt.

     

Maar het succes werd uiteraard vooral gemaakt door de deelnemers. Ik heb nog niet veel betogingen meegemaakt, laat staan één met zoveel deelnemers, maar kan me amper inbeelden dat er ooit een betoging zo sereen en respectvol verlopen is. De deelnemers waren duidelijk een doorsnede van de Parijse samenleving. Alle generaties, etniciteiten en religies waren aanwezig. Zelf stapte ik mee in de delegatie van UNESCO en de sfeer daar was ook opperbest. Het is natuurlijk moeilijk een overzicht te hebben als je tussen één miljoen mensen staat, maar zover ik zelf gezien heb en gehoord van andere deelnemers is het overal zeer rustig verlopen. Wat toch wel een opluchting was ook. Tussen zoveel mensen is de kans immers groot dat er wel een paar onnozelaars zitten die de boel willen verpesten. Er deden bijvoorbeeld geruchten de ronde dat er afgelopen week Korans verbrand waren op de Place de la République. Gezien het Front National sterk staat dezer dagen, en ook gezien het feit dat Charlie Hebdo toch een controversieel blad is, was het niet ondenkbaar dat er wel ergens iets fout kon gaan.

Het tegendeel was waar. Meestal verliep de mars zelfs heel erg sereen stil. Af en toe werd er eens “Charlie” of “Liberté d’expression” gescandeerd, en ook de Marseillaise ken ik nu wel van buiten. Maar het indrukwekkendste van alles was toch wel hoe er met de politie omgegaan werd. Iedereen in België herinnert zich wel nog hoe bij een vakbondsmanifestatie onlangs in Brussel enkele heethoofden de politie aanvielen, en hoe de agenten daarna door het ABVV bovendien werden beschuldigd van provocatie. Wel, Brussel kan duidelijk iets van Parijs leren. Telkens als er agenten passeerden, werd er luid geapplaudisseerd, gezwaaid en “Merci la police!” gescandeerd. Niet meer dan terecht uiteraard. Ahmed, de agent die zijn leven gaf in een moedige poging de terroristen tegen te houden, is een Franse held geworden en zijn collega’s zijn er vrijdag in geslaagd twee patstellingen tegelijk te ontmijnen zonder dat er extra doden vielen. Eens bedankt zeggen aan de Parijse politie die al een week lang onder stress staat, is dus wel het minste wat wij als betogers konden doen.

 

Ik ben alvast zeer dankbaar dat ik deze prachtige ervaring heb kunnen meemaken. De eenheid waarmee betoogd werd, is ongezien en stemt me zeer optimistisch. Waar na 11 september moslims in sommige landen nog stonden te dansen, stapten velen vandaag solidair mee in een betoging. Nochtans hadden velen van hen ongetwijfeld weinig sympathie voor Charlie Hebdo, het benadrukken van geweldloosheid had hier duidelijk voorrang op. Vandaag is een bladzijde omgedraaid in de Franse en Europese geschiedenis. Morgenvroeg neem ik dus gewoon weer de metro om aan een nieuwe week bij UNESCO te beginnen. Niks zal veranderd zijn, behalve dat ik mij nu pas echt realiseer waarom we het allemaal doen.

The one where I am Charlie

Twaalf doden en elf gewonden. Dat is de voorlopige balans van een dag die we allicht niet gauw zullen vergeten. Eerst en vooral zou ik willen benadrukken dat ik perfect in orde ben. UNESCO is een behoorlijk eindje verwijderd van de redactie van Charlie Hebdo en als ik geen berichten van mensen thuis had ontvangen, was ik allicht pas veel later dan de meesten onder jullie op de hoogte geweest. Voor het overgrote deel van Parijs was 7 januari 2015 dus een dag zoals een ander. Ikzelf heb ook gewoon een hele dag gewerkt en moest mijn bazin zelfs inlichten over wat er gebeurd was. Morgenvroeg neem ik dus ook gewoon terug de metro naar het werk. Net zoals vandaag, gisteren, eergisteren en alle werkdagen die nog komen zullen. Een stad van 10 miljoen mensen wordt door enkele gekken niet zomaar omgetoverd tot een oorlogszone. Het leven hier gaat gewoon door, en dat is maar goed ook.

Toch vond ik het nodig om een blog te schrijven over wat er vandaag gebeurd is. Het toeval wil nu immers dat ik stage loop bij het International Programme for Development of Communication (IPDC). Dit programma ondersteunt de ontwikkeling van media en sterke journalistiek wereldwijd. Een van de initiatieven hierbij is UN Plan of action on the safety of journalists and the danger of impunity. Sinds dit initiatief van start ging in 2006 zijn er wereldwijd 593 journalisten vermoord. Helaas is er helemaal geen dalende lijn. Zo was 2012 veruit het bloedigste jaar met 123 moorden. De tweede plaats gaat naar 2013 met 91 dode journalisten. Die moorden halen natuurlijk onze kranten en televisiekanalen niet. Ze gebeuren in oorlogsgebieden in het Midden-Oosten, Latijns-Amerikaanse landen waar drugsgeweld welig tiert of in dictaturen waar journalisten in alle discretie verdwijnen zonder dat er hier een haan naar kraait. Voor elk van deze moorden stuurt UNESCO een veroordeling de wereld in en worden landen aangemaand om een ernstig onderzoek te voeren. Maar laat ons eerlijk zijn, internationale organisaties gebruiken geen al te wervende taal. Veel van die berichten worden dus niet opgepikt en belanden ergens in de archieven van de website. Daarom vroeg ik me de laatste dagen wel eens af wat het nut is van ons bureaucratisch werk. Wie in West-Europa zal immers zijn slaap laten om een dode meer of minder in een ver, gewelddadig land? Uiteindelijk hebben die journalisten het ook maar een beetje gezocht met hun gevaarlijk werk, niet?

Vandaag is daar opeens op een heel schokkende manier verandering in gekomen. Opeens blijkt immers dat ook journalisten op hun redactie in Parijs niet veilig zijn. Dat ook zij opeens op een brutale manier verantwoordelijk worden geacht voor hun werk dat niet door iedereen geapprecieerd wordt. Dat ook hier de vrijheid van pers geen verworven recht is, maar iets dat verdedigd moet worden. Het stelt mij dan ook zeer tevreden dat de overgrote meerderheid van de mensen zich geraakt voelt door wat vandaag in Parijs gebeurd is. Jong en oud. Links en rechts. Zwart en blank. Moslim, christen, jood en atheïst. Het maakt niet uit, iedereen is in shock. Vooral dat laatste mag gerust nog eens benadrukt worden. Extreemrechts zal immers proberen te zeggen dat ze hiervoor al jaren waarschuwen, dat het allemaal de schuld van de islam is en de Europees gefaalde migratiepolitiek. Nochtans, toen in september een Fransman door extremisten in Algerije vermoord werd, kwamen honderden Franse moslims op straat. In Le Figaro schreven prominente moslims een open brief getiteld “Ook wij zijn vuile Fransen”. Vandaag is dat niet anders. De Franse Moslimraad spreekt over een barbaarse daad tegen de democratie. Ook bij ons werd IS al even geleden door de Moslimexecutieve fel veroordeeld. In welk opzicht is dat anders dan de gemiddelde andere reactie? Inderdaad, helemaal niet.

Morgen zal ik dus met veel plezier terug de metro nemen naar mijn werk. Niks zal veranderd zijn, de wereld is nu opeens helemaal geen slechtere plaats en het is ook niet zo dat enkel de jonge generatie deze wereld nog kan redden zoals ik hier en daar lees. Cultuurpessimisme en denken in generaties zijn compleet zinloos. Gewoon verder doen zoals we bezig waren niet. Behalve dan dat we af en toe ook eens stil mogen staan bij onze waarden en deze niet als verworven mogen beschouwen. En niet vergeten dat voor deze waarden nog dagelijks mensen sterven. Vandaag toevallig in Parijs, morgen ongetwijfeld ergens anders ver weg van alle camera’s.

The one with a dozen applications

Zodra ik wist dat ik naar Parijs ging, raadde iedereen die ooit zijn of haar Erasmus in Parijs deed me aan om een kot aan te vragen bij de Fondation Biermans-Lapôtre (FBL), het huis voor Belgen en Luxemburgers op de Cité Internationale Universitaire de Paris (CIUP). Ik ben dan maar zo slim geweest dat advies te volgen en direct een aanvraag in te dienen. De kansen leken klein, ik ben immers geen student meer en drie weken voor je vertrek bij zo’n instelling een aanvraag indienen en op tijd goedgekeurd krijgen is niet vanzelfsprekend. Toch werd de aanvraag goedgekeurd en kan ik hier voor zes maanden een studentenkamer huren.

Ik mag dus van heel veel geluk spreken. Ik heb een mooie kamer in een gebouw met alle noodzakelijke faciliteiten en op een campus met 5000 studenten van 130 verschillende nationaliteiten. Naast een Belgisch-Luxemburg huis is hier ook een huis van Nederland, Duitsland, Spanje, Italië, het VK, de VS, Canada, Argentinië, Libanon, Zwitserland, Cambodja, India, Mexico, Marokko, Tunesië en allicht nog een heleboel landen die ik nog niet ontdekt heb. Maar voor één zaak had iedereen me wel terecht gewaarschuwd: de administratie. Dat men in Frankrijk fan was van veel papier, had ik al gehoord maar dit overtreft toch wel mijn verwachtingen. Mijn Erasmus in Spanje was echt een wandeling in het park vergeleken met deze stage in Parijs. Om mijn kamer te krijgen, werd mij gevraagd volgende documenten in te dienen: een bevestigingsbrief van mijn stage bij UNESCO, een motivatiebrief aan de directrice van de FBL (zou die dat echt gelezen hebben?), een gedetailleerd CV, een kopie van mijn diploma, een kopie van mijn identiteitskaart, een kopie van een pasfoto in kleur, een ondertekend exemplaar van het huisreglement van de CIUP, een ondertekend exemplaar van het huisreglement van de FBL, een kopie van een medisch attest (oeps, vergeten!), een kopie van mijn Europese ziekteverzekeringskaart en een kopie van de familiale verzekering.

Nu ik hier eenmaal effectief ben, lijkt het nog niet te stoppen. Voor elke stap die je zet of alles wat je wil doen of krijgen, moet er papier worden ingevuld en ondertekend. Je wil internet gebruiken? Eerst deze drie papieren invullen en ondertekenen dat je akkoord gaat met het internetreglement (geen idee wat daar instaat trouwens). Je wil gebruik maken van de fitness? Dit papier ondertekenen alstublieft. Blijkbaar volstaat zelfs dit niet en moet je er ook een soort les voor volgen. Nog geen idee wat dat inhoudt, maar ik zoek het ooit wel eens uit! Je wil bezoek ontvangen? Dit papier met regels hierover ondertekenen alstublieft. Allicht zullen er nog een heleboel papieren komen waar ik nu nog geen weet van heb, of die ik hier vergeten ben op te sommen.

Die hele papierwinkel komt ook met een boel regeltjes die de FBL soms meer op een internaat dan op een studentenhuis doet lijken. Zo worden de salons en keukens elke avond om 23u gesloten om nachtlawaai te vermijden. Beneden is er wel een bar die elke donderdag open is. Je kamer wordt elke week gepoetst en je lakens elke twee weken ververst, wat op zich wel een zalige service is. Er komt elke dag om 9u iemand je kamer binnen om je vuilbak te legen (hallo privacy?), wat ik dan weer een stap te ver vind. De reden hiervoor zou zijn dat er ooit een bewoner zelfmoord gepleegd heeft, en het een week duurde voor die op zijn/haar kamer gevonden werd. Urban legend? Misschien, maar dat is het verhaal dat ik gisteren van een andere bewoner hoorde.

Hoe dan ook, ik kan niet genoeg herhalen dat ik dit er gerust allemaal graag bij neem voor de prijs die ik betaal, die naar Parijse normen echt wel laag is, en de kamer en omgeving die ik ervoor krijg.

  

Om af te sluiten geef ik nog even mijn adres hier mee. Wie me wil bereiken met fanmail via de klassieke postbus, kan dus schrijven naar:

Chambre 525

Fondation Biermans-Lapôtre
Boulevard Jourdan 9A
75014 Paris
France

A la prochaine!