The one where Charlie’s soul is marching on

Het was geen eenvoudige klus om er te geraken, en nog veel minder om terug te keren maar het is gelukt! Voor een keer mag het gezegd worden dat Frankrijk af en toe ook iets deftig kan organiseren. Anderhalf miljoen mensen naar de Place de la République krijgen, hen veilig laten betogen en via de metro terug naar huis laten gaan kan niet eenvoudig zijn. Mijn diepste respect dus voor alle politiemensen, metrobegeleiders en anderen die deze mars vandaag mede tot een succes hebben gemaakt.

     

Maar het succes werd uiteraard vooral gemaakt door de deelnemers. Ik heb nog niet veel betogingen meegemaakt, laat staan één met zoveel deelnemers, maar kan me amper inbeelden dat er ooit een betoging zo sereen en respectvol verlopen is. De deelnemers waren duidelijk een doorsnede van de Parijse samenleving. Alle generaties, etniciteiten en religies waren aanwezig. Zelf stapte ik mee in de delegatie van UNESCO en de sfeer daar was ook opperbest. Het is natuurlijk moeilijk een overzicht te hebben als je tussen één miljoen mensen staat, maar zover ik zelf gezien heb en gehoord van andere deelnemers is het overal zeer rustig verlopen. Wat toch wel een opluchting was ook. Tussen zoveel mensen is de kans immers groot dat er wel een paar onnozelaars zitten die de boel willen verpesten. Er deden bijvoorbeeld geruchten de ronde dat er afgelopen week Korans verbrand waren op de Place de la République. Gezien het Front National sterk staat dezer dagen, en ook gezien het feit dat Charlie Hebdo toch een controversieel blad is, was het niet ondenkbaar dat er wel ergens iets fout kon gaan.

Het tegendeel was waar. Meestal verliep de mars zelfs heel erg sereen stil. Af en toe werd er eens “Charlie” of “Liberté d’expression” gescandeerd, en ook de Marseillaise ken ik nu wel van buiten. Maar het indrukwekkendste van alles was toch wel hoe er met de politie omgegaan werd. Iedereen in België herinnert zich wel nog hoe bij een vakbondsmanifestatie onlangs in Brussel enkele heethoofden de politie aanvielen, en hoe de agenten daarna door het ABVV bovendien werden beschuldigd van provocatie. Wel, Brussel kan duidelijk iets van Parijs leren. Telkens als er agenten passeerden, werd er luid geapplaudisseerd, gezwaaid en “Merci la police!” gescandeerd. Niet meer dan terecht uiteraard. Ahmed, de agent die zijn leven gaf in een moedige poging de terroristen tegen te houden, is een Franse held geworden en zijn collega’s zijn er vrijdag in geslaagd twee patstellingen tegelijk te ontmijnen zonder dat er extra doden vielen. Eens bedankt zeggen aan de Parijse politie die al een week lang onder stress staat, is dus wel het minste wat wij als betogers konden doen.

 

Ik ben alvast zeer dankbaar dat ik deze prachtige ervaring heb kunnen meemaken. De eenheid waarmee betoogd werd, is ongezien en stemt me zeer optimistisch. Waar na 11 september moslims in sommige landen nog stonden te dansen, stapten velen vandaag solidair mee in een betoging. Nochtans hadden velen van hen ongetwijfeld weinig sympathie voor Charlie Hebdo, het benadrukken van geweldloosheid had hier duidelijk voorrang op. Vandaag is een bladzijde omgedraaid in de Franse en Europese geschiedenis. Morgenvroeg neem ik dus gewoon weer de metro om aan een nieuwe week bij UNESCO te beginnen. Niks zal veranderd zijn, behalve dat ik mij nu pas echt realiseer waarom we het allemaal doen.