The one where I have no inspiration for a good title

De belangrijkste les na twee weken Parijs vandaag is dat het weer en de ziektekiemen hier veel gevaarlijker zijn dan de terroristen. De griep heeft na enkele collega’s ook mij te pakken gekregen, waardoor ik dit weekend mijn plannen wat teruggeschroefd heb, maar dus wel uitgebreid de tijd heb om te bloggen.

Tijdens de eerste twee weken van een buitenlands verblijf is alles nog nieuw. Nieuw werk, nieuwe collega’s, nieuw kot en kotgenoten, nieuwe vrienden, kortom: nieuw leven. Eens dat gebeurd is, vliegt de tijd voorbij. Voor ik het weet zal het dus juli zijn en sta ik terug in Gent, nog steeds dezelfde persoon maar een ervaring rijker. 

Diplomaat zal ik tegen dan trouwens niet zijn. Ik ben gesneuveld in de eerste test van Selor. Jammer, zeker gezien ik identiek dezelfde test al eens afgelegd had en toen wel geslaagd was. Anderzijds vond ik het ook weer niet zo erg, de kansen dat je alle rondes overleeft zijn immers zeer klein dus val ik liever nu af dan in de laatste ronde als je echt reële hoop krijgt. Ik heb wel gereageerd op een andere vacature bij Buitenlandse Zaken, waarvoor ik deze maand allicht nog eens terug afzak naar Brussel. Want ook hiervoor moet je uiteraard een test bij Selor afleggen, vreugde alom!

Op professioneel vlak was deze week verder wel een succes. Naast de eerste, soms vervelende taakjes krijg ik ook wel de vrijheid mij met interessante zaken bezig te houden. Debatten bijwonen over journalistiek na Charlie Hebdo, artikeltjes schrijven over interessante projecten en het beste van al: gaan kennis maken met de Vlaamse en Belgische diplomaten in Parijs. Maandag kreeg ik bezoek van het hoofd van de Vlaamse UNESCO commissie, die me voorstelde aan de andere Vlaamse stagiairs en werknemers in UNESCO. Woensdag ging ik dan lunchen met de Vlaamse vertegenwoordiger in Parijs en donderdag ging ik op de koffie bij de Belgische delegatie bij UNESCO. Allemaal zeer vriendelijke mensen die zeer interessante dingen te vertellen hadden en me ook duidelijk maakten dat ik altijd bij hen terecht kan. Binnen twee weken komt ook de commissie buitenlands beleid van het Vlaams parlement op bezoek in Parijs, wat ongetwijfeld ook interessant wordt.

Het is dus duidelijk dat alles wat in een stroomversnelling komt. Zowel op professioneel als sociaal vlak trouwens. De mede-stagiairs bij UNESCO zijn doorgaans aangename en intelligente mensen. Dagelijks met hen lunchen en vrijdag na het werk een pintje gaan drinken is altijd al een zeer goed idee gebleken. Deze week werd er door een andere stagiair zelfs een kunst-rondleiding gegeven door het UNESCO gebouw. Blijkbaar hangen er werken van Picasso en Miro gewoon aan onze muren. Een beeld in de inkomhal wordt zelfs geschat op 70 miljoen dollar, je begrijpt haast niet waarom UNESCO nog geldproblemen heeft.
Ook in de FBL valt er niet te klagen over gezelschap. De vijfde verdieping staat gekend als zeer sociaal, en ik kan dat zeker niet tegenspreken. Vorig weekend werd er een gezamenlijk etentje georganiseerd, en straks opnieuw dus wie weet wordt dat een wekelijkse traditie. Zowel voor de UNESCO stagiairs als voor de FBL bestaan er natuurlijk ook Facebookgroepen waarin mensen dingen delen om samen te doen. Hier altijd ja op zeggen staat garant voor een goed gevuld weekend! De weekdagen blijven doorgaans rustig, met een babbel in de keuken tijdens en na het koken.

Het is dus officieel dat ik hier echt woon en een leven in Parijs heb. Laat de tijd nu maar voorbijvliegen, de zes maanden zullen over zijn voor ik besef.